KONIE UCZĄ POKORY

nie można mieszać spraw prywatnych z "zawodowymi"

Przeglądając starsze posty z tego bloga często wypełnia mnie wzruszenie, ale równie często- poczucie wstydu :) Jakże niepokorną, pewną siebie i silnie teoretyzującą osobowością byłam. Im więcej wiem, tym bardziej jestem przekonana, jak mało wiem. Konie uczą pokory, uczą realnej samooceny i weryfikują rzeczywisty stan umiejętności. 

Wszelkie ambicje obiecuję schować do kieszeni, wraz z pewnym obyciem i nabieraniem poziomu zaawansowania pozarekreacyjnego oczekuję coraz większej pokory i rzetelności w odwzorowywaniu rzeczywistości :)

Rada dla mnie i każdego jeźdźca: jeśli chcesz patrzeć wysoko, czubek twojego nosa nie może Ci zasłaniać 

 Arts

Blender

Nie dawałam znaku życia od długiego czasu. Jako że jestem mistrzynią w komplikowaniu sobie żywota i dogłębnym analizowaniu wszystkiego - musiało się to w końcu odbić na mym zdrowiu.

Rok i miesiąc w epizodach depresyjnych. Psychiatra tu, psychiatra tam. Proszki, proszki, przerwa w proszkach, straszne dziwowiska życiowe i znowu proszki. Artemis zabiegana, ale tyle ile mogła - czasu mi poświęcała. Przerwałam studia. Dużo, dużo wsparcia od ludzi blisko i daleko.

Zmian co nie miara:

-prawo jazdy

-październik na stancji

-Kiki prawie koło domu

-roślinożerność całkowita

-przybranie na wadze przed roślinożernością (z resztą wskutek błędów żywieniowych na diecie roślinnej, także po)

-domognicie pospolite (dla niewtajemniczonych: w skutek złego stanu psycho-emocjonalnego naleśnikowe zwinięcie się w kołderkę i czekanie na wybawienie)

-quady

i inne dziwne zjawiska.

Założyliśmy w tym jakże "cudownym" dla mnie okresie STAJNIĘ. A raczej kawalerzysta z nad Buga  rozpoczął działalność - swą firmę, a ja wkładałam w ten interes tyle, ile mogłam. 

Kiki sprawiała się genialnie. Szczególnie z dziećmi :)

Fotografie z maja. Na samej górze i na samym dole (Kiki grubas) już z lata. Pracy dziecinka miała niewiele... więc Kikulindy high life ciąg dalszy.

I to by było na tyle.